Eilanders

Op de dag dat zijn hoog bejaarde moeder op sterven ligt, ontvouwt de verteller achtergronden van het leven van Ralf en zijn familie. Waardoor zijn moeder, broer, zus en hij zelf als ijsschotsen uit elkaar gedreven?

Wij waren wel verwanten, maar bleven vreemdelingen voor elkaar, eigenzinnige stroompjes, ieder binnen zijn eigen bedding.

Die dag wordt voor Ralf een dag van reconstrueren, in welke mate het gemis van een vader op zijn leven, op dat van zijn moeder, broer en zus invloed heeft gehad.

Nooit had ik zijn stem gekend, zijn mimiek, zijn gebaren. Ik moest het hebben van wat opgeklopte verhalen van moeder, die ene foto op het nachtkastje, mijn fantasie, het graf op Den en Rust...

Het claimende gedrag van moeder, haar verlatingsangst , de obsessie voor 'kwaadwillige mannen' en de eeuwige migraine - 'ook moeder kan doodgaan' - hebben de ontwikkeling van Ralf in sterke mate gefrustreerd.
Pas als beide broers en zus Reina aan het eind van het met veel humor en in treffende metaforen geschreven verhaal elkaar opheldering over gebeurtenissen uit hun eigen leven geven, groeit er iets van saamhorigheid waarvan moeder haar leven lang slechts hartstochtelijk heeft kunnen dromen...

'Wij helpen gedrieën bij het dragen van de kist, dalen de trap af, voetje voor voetje..."