De blauwe weg

Reis naar de Zuidelijke Zeeën 'We vervolgen de blauwe weg, van een blauw dat varieert tot in het oneindige, dat alle schakeringen doorloopt. Van de blauwste prinsessenogen van Nattier tot het blauw van gezwollen aders, van het paarsblauw van de wurggreep tot het morsige bleekblauw van as en van de onmacht van zieltogende wangen.' Najaar 1936. Terwijl er in Spanje een bloedige burgeroorlog woedt, krijgt Josep Maria de Sagarra via Parijse vrienden het aanbod om voor een habbekrats mee te varen op een lijndienst naar Tahiti. Met beide handen grijpt de geniale schrijver de gelegenheid aan om te ontsnappen aan de akelige actualiteit en te vluchten naar het avontuurlijke decor van het werk van Stevenson, Kipling en Conrad, dat hij in zijn jonge jaren heeft verslonden. De Sagarra registreert in zijn weergaloze stijl alles wat hem treft op de blauwe weg naar Polynesië en schrijft daarmee een van de persoonlijkste en ontroerendste reisverslagen die ooit gepubliceerd zijn: de schilderachtige kashba van Algiers, de verbluffende passage van het Panamakanaal, de poëtische mythen en de alledaagse werkelijkheid van de paradijselijke eilanden in de Stille Zuidzee... De Sagarra legt het allemaal vast in het fenomenale logboek van zijn reis naar de zuidelijke zeeën: 'Te midden van dit gecastreerde Polynesië, gekleed in singlet, besmeurd met treurige lusten en geplaagd met versjes uit de Bijbel en de fabels van La Fontaine, ontploft Mari als een atavistische brul, als een schreeuw afkomstig uit het giftige koraal in de zee en uit de krochten van het onbedwingbare lava en basalt dat een griezelig kasteel van duizend meter hoog optrekt op het makke en groene dons van Bora Bora.'